Η ιστορία της AC Milan

AC MILAN - The Rossoneri History

Η Μίλαν είναι αναμφισβήτητα μία από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές ομάδες, που μετράει εκατομμύρια οπαδούς παγκοσμίως. Είναι γνωστή με το όνομα Ροσονέρι (Rossoneri) λόγω της μαυροκόκκινης εμφάνισής της. 

Πρώτη έδρα η «Fiaschetteria Toscana» στη Via Berchet στο Μιλάνο, το 1899 από δύο Άγγλους, τον Άλφρεντ Έντουαρντς και τον Χέρμπερτ Κίλπιν. Η ιστορία των Rossoneri είναι γεμάτη από θρυλικά ονόματα ανδρών που έχουν συμβάλει σημαντικά στην ανάπτυξη του συλλόγου, είτε πρόκειται για προέδρους, είτε για προπονητές ή παίκτες. 

Στις 16 Δεκεμβρίου του 1899 δημιουργήθηκε επίσημα το Foot-Ball και το Cricket Club της Μίλαν, αλλά η πρώτη φορά που το όνομα Μίλαν εμφανίστηκε δημοσίως ήταν στις 18 Δεκεμβρίου σε άρθρο της εφημερίδας «Gazzetta dello Sport».  

Κατά τη διάρκεια της πρώτης σεζόν, η ομάδα έπαιξε μόνο ένα παιχνίδι, εναντίον του Τορίνο, όπου και έχασε. Παρά την ήττα της, η Μίλαν κέρδισε το πρώτο της τρόπαιο, το «Μετάλλιο του βασιλιά», το οποίο παρουσίασε ο βασιλιάς Ουμπέρτο Α’.

Το 1900/01, η Μίλαν κέρδισε τον πρώτο της εθνικό τίτλο καθώς και το δεύτερο μετάλλιο του βασιλιά, το οποίο κέρδισε και πάλι την επόμενη σεζόν. Με την πάροδο των ετών, η ομάδα του Kiplin γνώρισε μεγάλη επιτυχία και η ομάδα των Ροσσονέρι έγινε η πιο δημοφιλής ομάδα στην περιοχή της Λομβαρδίας, κερδίζοντας το διάσημο «Palla Dapples» για τρεις διαδοχικές περιόδους (1904/05 - 1905/06 - 1906/07). Κορυφαίος παίκτης ήταν ο Louis Van Hege, ένας μεγάλος σκόρερ με εξαιρετικό μέσο όρο 1,1 γκολ ανά παιχνίδι. 

Εννιά χρόνια μετά την ίδρυση της ομάδας, το 1908, μία ομάδα παραγόντων υπό τον ελληνοβενετσιάνο Ιωάννη Παραμυθιώτη, αποχώρησε για να ιδρύσει την Ιντερνατσιονάλε, γνωστότερη σήμερα ως Ίντερ. Έκτοτε, το ποδοσφαιρικό Μιλάνο ζει και αναπνέει για τις κόντρες των δύο αιωνίων αντιπάλων της πόλης.

Ιστορικά, η Μίλαν υποστηρίζεται από τα εργατικά στρώματα της πόλης και τα συνδικάτα, ενώ η Ίντερ από τους πλούσιους Μιλανέζους. Τα τελευταία όμως χρόνια τα πράγματα έχουν λίγο αντιστραφεί. Η Μίλαν ελέγχεται από τον συντηρητικό βαρόνο των ΜΜΕ και τέως πρωθυπουργό της Ιταλίας Σίλβιο Μπερλουσκόνι και η Ίντερ από το κεντροαριστερό πετρελαιοβιομήχανο Μάσιμο Μοράτι.

Την περίοδο 1914/15, το πρωτάθλημα σταμάτησε λόγω του Α’ παγκοσμίου πολέμου και ξεκίνησε και πάλι το 1919. Μετά από αρκετές αλλαγές στη δομή της διαχείρισης, ο Pietro Pirelli διορίστηκε νέος Πρόεδρος . Το ρόλο αυτό κατείχε για σχεδόν είκοσι χρόνια, στη διάρκεια του οποίου εγκαινιάστηκε και το Στάδιο Σαν Σίρο (San Siro).

Η άφιξη του Gunnar Nordahl σηματοδότησε την αρχή μιας νέας εποχής για την ομάδα. Ήταν  ο κορυφαίος σκόρερ του πρωταθλήματος με 35 γκολ στην περίοδο 1949/50 και μαζί με τους Σουηδούς Nils Liedholm και Gunnar Gren και τον τερματοφύλακα Buffon, η ομάδα πήρε την ενίσχυση που πραγματικά χρειαζόταν για να απογειωθεί. Η Μίλαν κέρδισε τον τέταρτο τίτλο της την περίοδο 1950/51 και στέφθηκε με μία ιστορική επιτυχημένη χρονιά προσθέτοντας στη συλλογή της και το Λατινικό Κύπελλο. Η επιτυχία συνεχίστηκε και ο Nordahl παρέμεινε ο κορυφαίος σκόρερ του πρωταθλήματος και για τις τρεις επόμενες διαδοχικές περιόδους, 1952/53, 1953/54 και 1954/55. Το 1954. Ο Juan Alberto Schiaffino, με το παρατσούκλι "Pepe", αγοράστηκε από την Penarol και έγινε ένας από τους κορυφαίους παίκτες της ομάδας για τα επόμενα χρόνια.

Υπό την καθοδήγηση του εμβληματικού Νερέο Ρόκο, στις 22 Μαΐου του 1963 η Μίλαν στέφεται για πρώτη φορά πρωταθλήτρια Ευρώπης κόντρα στη μεγάλη Μπενφίκα που βρισκόταν για τρίτη συνεχόμενη φορά στον τελικό, έχοντας πάρει το τρόπαιο τις δύο προηγούμενες. Οι Μιλανίστι επικρατούν της πορτογαλικής ομάδας με 2-1, με δύο γκολ του Ζοζέ Αλταφίνι. Για τους "Αετούς της Λισσαβόνας" σκόρερ είναι ο περίφημος Εουσέμπιο. Εκείνη την περίοδο, εκτός του Αλταφίνι που ξεχωρίζει με την εκτελεστική του δεινότητα, αρχίζει να αναδεικνύεται και ο βιρτουόζος μεσοεπιθετικός Τζιάνι Ριβέρα.

Ακολουθεί το 1969 το δεύτερο Κύπελλο Πρωταθλητριών κόντρα στον Άγιαξ του μικρού σε ηλικία τότε Γιόχαν Κρόιφ, καθώς και το πρώτο Διηπειρωτικό. Έχοντας στη σύνθεσή της παίκτες όπως οι Άλντο Μαλντέρα και Βάλτερ Νοβελίνο, η Μίλαν κατακτά το πρωτάθλημα του 1979, ξορκίζοντας την τραυματική ανάμνηση της Φατάλ Βερόνα (1973) όταν και απώλεσε τον τίτλο την τελευταία αγωνιστική και τοποθετεί επιτέλους στη φανέλα της το χρυσό άστρο. Ο Ριβέρα, ποδοσφαιριστής-σημαία της, αποσύρεται από την ενεργό δράση.

Έκτοτε η ομάδα ακολουθεί πτωτική πορεία. Το 1980 ξεσπά το σκάνδαλο Τοτονέρο και η Μίλαν τιμωρείται με υποβιβασμό στη Σέριε Μπι για πρώτη φορά στην ιστορία της. Η υπόθεση είχε σχέση με πληρωμένα στημένα παιχνίδια. Η Μίλαν επέστρεψε αμέσως στην πρώτη κατηγορία, όμως το 1982 ξανά υποβιβάζεται, για αγωνιστικούς αυτή τη φορά λόγους. Το κύρος του συλλόγου αναλαμβάνει να αποκαταστήσει το 1986 ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Αγοράζει την ομάδα και αποφασίζει να επενδύσει πολλά χρήματα σε αυτήν. Προσλαμβάνει ως προπονητή τον Αρίγκο Σάκι και φέρνει στο Μιλάνο τον Μάρκο φαν Μπάστεν, πιθανώς τον καλύτερο επιθετικό στην ιστορία μαζί με τον Βραζιλιάνο Ρονάλντο.

Εκτός από τον ταλαντούχο Ολλανδό, κάτοικοι Σαν Σίρο γίνονται και οι Ρούουντ Γκούλιτ και Φρανκ Ράικαρτ, οι οποίοι μαζί με τους Φράνκο Μπαρέζι, Πάολο Μαλντίνι, Ρομπέρτο Ντοναντόνι που έμειναν γνωστοί στην αθλητική ιστορία ως «οι αθάνατοι», συγκροτούν μια από τις σπουδαιότερες ομάδες όλων των εποχών. Το αποτέλεσμα ήταν να ανοίξει ένας νέος κύκλος σπουδαίων αποτελεσμάτων. Η Μίλαν ζει τις πιο ένδοξες στιγμές της, με τη σκυτάλη των επιτυχιών να παραλαμβάνει «η ομάδα των αήττητων» του Φάμπιο Καπέλλο. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 2000 θα κατακτήσει επτά ακόμη πρωταθλήματα, τέσσερα Κύπελλα Πρωταθλητριών (Τσάμπιονς Λιγκ), καθώς και άλλους εγχώριους και διεθνείς τίτλους, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων υπό την τεχνική ηγεσία του παλαιού της αστέρα Κάρλο Αντσελότι και με  τοπ σκόρερ το διεθνή Ουκρανό Αντρέι Σεβτσένκο.

Νέα σύννεφα όμως εμφανίζονται το 2006, όταν η ομάδα φάνηκε αναμειγμένη στο Καλτσιόπολι, ακόμη ένα σκάνδαλο σχετικό με προκαθορισμένου αποτελέσματος αγώνες. Ξεκινά το πρωτάθλημα με -15 βαθμούς και δεν προκρίνεται στο Τσάμπιονς Λιγκ της επόμενης χρονιάς. Ασκεί έφεση, η ποινή μειώνεται σε αφαίρεση μόνο 8 βαθμών κι έτσι της δίνεται η δυνατότητα να συμμετάσχει στο Τσάμπιονς Λιγκ του 2007. Στον τελικό της ευοίωνης γι' αυτήν Αθήνας (στην ίδια πόλη έχει κερδίσει το τρόπαιο και το 1994), χάρις στα γκολ του Φίλιπο Ιντζάγκι και την πολύτιμη συμβολή ποδοσφαιριστών σαν τον Κλάρενς Ζέεντορφ, τον Αντρέα Πίρλο και τον Τζενάρο Γκατούζο, νικά με 2-1 τη Λίβερπουλ του Ράφα Μπενίτεθ και κατακτά το έβδομο ευρωπαϊκό της πρωτάθλημα.

Στις 25 Ιουνίου 2010, οι Ροσονέρι ανακοινώνουν την πρόσληψη του προπονητή Μασιμιλιάνο Αλέγκρι. Ρομπίνιo, Αντόνιο Κασάνο και Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς, στην πρώτη σεζόν υπό τις κατευθύνσεις του τεχνικού από το Λιβόρνο, οδηγούν την ομάδα στην κατάκτηση του 18ου τίτλου στην ιστορία της, θέτοντας έτσι τέρμα στην πενταετή κυριαρχία της συμπολίτισσας και μεγάλης ανταγωνίστριας Ίντερ. Τον Αύγουστο του 2011, η Μίλαν κερδίζει στο Πεκίνο το έκτο της ιταλικό Σούπερ Καπ με νίκη 2-1 επί των Νερατζούρι, επιβεβαιώνοντας κατά εμφατικό τρόπο την επιστροφή της στην κορυφή του ιταλικού ποδοσφαίρου. Τα τελευταία χρόνια η ομάδα δεν κατορθώνει να πρωταγωνιστήσει, κινούμενη περί το μέσον της βαθμολογίας στο πρωτάθλημα και χωρίς διακρίσεις στα ευρωπαϊκά κύπελλα.